هفت ستاره، میان آسمان نور می‏پاشیدند. تاریکی از زمین و زمان رخت بربسته بود. ایمان و نور، میان انسان‏ها تقسیم شده بود. تا ستاره هشتم جوانه زد، آسمان بغل بغل مهربانی بخشید. سهم هر انسانی، ایمان و نور مهربانی شد. ناگهان هزار هزار ستاره از بطن آسمان رویید.

هر چند دورم از شما، انگار نزدیكم
دور از شما هستم، ولی این بار نزدیكم

حس می كنم باید كبوتر باشم و… اما
امشب به این احساس خود بسیار نزدیكم

انگار تا دروازه های شهر، راهی نیست
آهوی قلبم! تندتر بشمار! نزدیكم

دهه ی مبارک و خجسته کرامت و تولد حضرت معصومه (س) و برادر گرامیشان ، اسوه ی بخشش را بر تمامی مسلمین جهان تبریک عرض می نماییم. دهه کرامت، دهه اول ماه ذی‌العقده است و آغازش با ولادت حضرت معصومه (علیهاالسلام) و پایانش با ولادت حضرت ابوالحسن علی بن موسی‌الرضا(علیه السلام) می‌باشد. این دهه یادآور بسیاری از مطالب عالی و مفاهیم بلند و سازنده و ارزشمند است. دهه کرامت یادآور لطیف‌ترین علائق و مهر و وفاهای کم‌نظیر یک خواهر نسبت به مقام شامخ و معنوی برادر است.

باآمدنت خورشیدی دیگر طلوع کرد.اما نه مثل همیشه که با جلوه و شعاعی به وسعت ابدیت،به وسعت حقیقت خورشیدی که از آن بهره می گیرند و نه تنها من و او که انوار مقدس غیبی بهره مند از آنند .

آری تو نیز جلوه ای از جمال همان نوری با همان لطافت ها وشگفتی ها ، چراکه اولیای زمانت تو را نیز فاطمه ای دیگر خواندند  یا فاطمه معصومه اشفعی لنا فی الجنه

مجلسی كه در مدرسه ملا عبدالله به اقامه نماز و تدریس اشتغال داشت بعد از رحلت پدر بزرگوارش در مسجد جامع اصفهان به اقامه نماز و درس دادن مشغول گشت. در پای درس او بیش از هزار طلبه می نشستند و از نور علم و معرفت دلهای خود را جلا می دادند. تواضع و بزرگ منشی او چنان بود كه بسیاری از بزرگان حوزه برای نشان دادن ارادت خود به او و شناساندن ارزش علامه به طلاب جوان ، گاهی پای درس ایشان حاضر می شدند. درمیان شاگردان ، نكته سنجی و تیزبینی و كوشش خستگی ناپذیر” سید نعمت الله جزایری” كه به تازگی به همراه دوستش به حوزه درس او راه یافته بود و در فقر و تنگدستی به سر می برد نظر او را به خود جلب كرد ؛ به طوریكه ضمن قرار دادن حقوق ماهیانه برای دوستش ، او را به خانه اش برد و مدت چهار سال در كنار خود جایش داد و سید را چنان پرورش داد كه از او عالمی بزرگ و مجتهدی توانا ساخت . سید در سایه استاد چنان به تحصیل علم و معرفت پرداخت كه در اخلاق و رفتار و بیان مطالب علمی، آینه استاد به حساب می آمد. وی در مسائل مختلف چنان سخن به میان می آورد كه گویی ” مجلسی” سخن میگوید علامه مجلسی، این فقیه فرزانه و ستاره پرفروغ آسمان علم و فقاهت، سرانجام در 27 رمضان 1111 ه .ق دار فانی را وداع گفت و روح ملکوتی اش به سوی خدا پرواز کرد و به رضوان و لقای معبود یگانه شتافت. پیکر پاکش در فضایی آکنده از غم و آه، بر دوش هزاران نفر از شیفتگان راهش تشییع گردید و در کنار مسجد جامع اصفهان و جنب مدفن پدر بزرگوارش، مولا محمدتقی مجلسی، به خاک سپرده شد. ایشان روحانی ای بود که نگاهش تا اعماق جان نفوذ می کرد. و پناهی مطمئن برای بی پناهان و قشر مستضعف جامعه بود. در سختی ها یاور بود و در عبور از گذرگاه های سخت و پرپیچ و خم، چراغی روشنگرِ راه مردم مسلمان و با ایمان. او فرزانه دوران بود و به تاریخ ایران اوراق زرینی از دانش و فضیلت و مبارزه و سرافرازی هدیه کرد. نگاهش همیشه آکنده از زلال دوستی و عطوفت بود و کلامش رهگشا و فرح بخش. روح مطهرش سیراب از جذبه های الهی، و راهش مستدام باد.