مجلسی كه در مدرسه ملا عبدالله به اقامه نماز و تدریس اشتغال داشت بعد از رحلت پدر بزرگوارش در مسجد جامع اصفهان به اقامه نماز و درس دادن مشغول گشت. در پای درس او بیش از هزار طلبه می نشستند و از نور علم و معرفت دلهای خود را جلا می دادند. تواضع و بزرگ منشی او چنان بود كه بسیاری از بزرگان حوزه برای نشان دادن ارادت خود به او و شناساندن ارزش علامه به طلاب جوان ، گاهی پای درس ایشان حاضر می شدند. درمیان شاگردان ، نكته سنجی و تیزبینی و كوشش خستگی ناپذیر” سید نعمت الله جزایری” كه به تازگی به همراه دوستش به حوزه درس او راه یافته بود و در فقر و تنگدستی به سر می برد نظر او را به خود جلب كرد ؛ به طوریكه ضمن قرار دادن حقوق ماهیانه برای دوستش ، او را به خانه اش برد و مدت چهار سال در كنار خود جایش داد و سید را چنان پرورش داد كه از او عالمی بزرگ و مجتهدی توانا ساخت . سید در سایه استاد چنان به تحصیل علم و معرفت پرداخت كه در اخلاق و رفتار و بیان مطالب علمی، آینه استاد به حساب می آمد. وی در مسائل مختلف چنان سخن به میان می آورد كه گویی ” مجلسی” سخن میگوید علامه مجلسی، این فقیه فرزانه و ستاره پرفروغ آسمان علم و فقاهت، سرانجام در 27 رمضان 1111 ه .ق دار فانی را وداع گفت و روح ملکوتی اش به سوی خدا پرواز کرد و به رضوان و لقای معبود یگانه شتافت. پیکر پاکش در فضایی آکنده از غم و آه، بر دوش هزاران نفر از شیفتگان راهش تشییع گردید و در کنار مسجد جامع اصفهان و جنب مدفن پدر بزرگوارش، مولا محمدتقی مجلسی، به خاک سپرده شد. ایشان روحانی ای بود که نگاهش تا اعماق جان نفوذ می کرد. و پناهی مطمئن برای بی پناهان و قشر مستضعف جامعه بود. در سختی ها یاور بود و در عبور از گذرگاه های سخت و پرپیچ و خم، چراغی روشنگرِ راه مردم مسلمان و با ایمان. او فرزانه دوران بود و به تاریخ ایران اوراق زرینی از دانش و فضیلت و مبارزه و سرافرازی هدیه کرد. نگاهش همیشه آکنده از زلال دوستی و عطوفت بود و کلامش رهگشا و فرح بخش. روح مطهرش سیراب از جذبه های الهی، و راهش مستدام باد.