بعد امامت

اعتقاد به امامت نيز در انتظار به خوبي روشن است. امام مهدي ـ ارواحنا فداه ـ وصيّ رسول خدا و خاتم ائمّه ي طاهرين است; امامان همه او را ياد کرده اند.

آن حضرت مظهر قائم جاري امامت است و دين خدابه او قيام مي کند و زنده مي شود. او مشعل راه حيات و تکليف است، انتظار ظهور او بزرگترين تأکيد است بر اصل اعتقادي امامت و رهبري.

در احاديث تأکيد بسيار شده بر شناخت امام و خط امامت; امام صادق ـ عليه السلام ـ مي فرمايد: «امام خود را بشناس اگر امام را شناختي چه ظهور زودتر اتفاق افتد يا ديرتر، به تو زياني نمي رساند» در احاديث ائمه ـ عليهم السلام ـ تأکيد شده بر اينکه در عصر غيبت، راه امامان را بپيمائيد و از تعاليم و احکام آنان پيروي کنيد. به تولاي آنان چنگ زنيد و از دشمنان و مخالفان آنان تبري بجوئيد و کناره گيريد.



بعد عدل

بعد عدل و دادگري و توجه به آن نيز در مسئله انتظار، بسيار روشن است. انتظار مهدي (ع ) ، انتظار ظهور عدل است، عدل جهاني، عدل آفاقي و انفسي. مهدي (ع ) مظهر اسماء الهي است، از جمله اين دو اسم مبارک:” يا عَدلُ يا حَکيم” است .

مهدي (عج ) تجسم اعلاي حق، و تحقق والاي عدل است. اوست که جهان آکنده از بيداد را آکنده از داد مي سازد، و عدل خدايي را در همه جا و همه سوي سرايت مي دهد و او مظهر دادگري فراگير است.

به طورکلي، تداعي موضوع عدل و عدالت و جهانگير شدن آن، از انتظار ، جزء بديهيات است. انتظار، يعني چشم به راه امامي داشتن که چون بيايد جهان را از عدل و داد مملو سازد، از آن پس که از ظلم و جور مملو شده باشد.



بعد معاد

معاد، بازگشت انسان به نزد خدا، ورود به جهان پايدار و شروع زندگي اصلي و حيات خالص است. مرگ دروازه اين راه است.

انسان از هنگام احتضار ، در جريان حيات بعدي خويش قرار مي گيرد، و عالم ديگر او آغاز مي گردد. انسان با مرگ، هست مي شود، از هستي ناقص و ناپايدار، به هستي خالص و کامل و پايدار منتقل مي گردد.

از قطار سريع السير زندگي در اين جهان، به ايستگاه رسيدگي به کارنامه دوران سفر پا مي نهد، و سپس وارد شهر زندگي هميشگي مي شود.

دوران حيات انسان، يک کلاس و يک امتحان است و مرگ، اعلام ختم جلسه امتحان است. رستاخيز، روز نمره خواني و اعلام نتيجه است.

به هر حال ، در امر انتظار، اصل اعتقادي بسيار مهم ” معاد"، و بازگشت مسئولانه به نزد خداوند، همواره حضور دارد. اين حضور در سه جهت نمودار است:

جهت اول: اينکه مهدي(ع) ، به هنگام ظهور، ستمگران را کيفر مي دهد، ظالمان را به سزاي اعمال خود مي رساند، مؤمنان را عزيز مي دارد و رحمت الهي را به سزاواران مي چشاند. و اين خود نمونه اي است از چگونگي معاد و رستاخيز.

جهت دوم: اينکه به هنگام ظهور مهدي (ع) ، گروهي از پاکان و پليدان به جهان باز مي گردند، و به تعبير قرآن کريم:

” از هرامتي، دسته اي را باز مي گردانيم” ” وَ يومَ نَحشُرُ مِن کُلِّ اُمَّةٍ فَوجاً.( نمل /83) و اين خود قيامت صغرايي است، و نشانه اي است براي قيامت کبري.

جهت سوم : اينکه ظهور مهدي"ع ء” ، از ” اشراط ساعت” است، يعني : علائم قيامت. يکي از علائم و نشانه هاي حتمي قيام قيامت و فرا رسيدن رستاخيز، ظهور مهدي (ع) است.

مهدي پيش از قيامت مي آيد، و تا او نيايد و حکومت عدل را در جهان بر پاي ندارد، عمر جهان به سر نمي رسد، و قيامت بر پا نمي گردد.

بدينسان مي نگريم که مسئله انتظار موعود، روابطي بسيار عميق با اصل اعتقادي معاد دارد. و بدينسان مي نگريم که ” انتظار"، شاخص مَُنوَّرِ ابعاد عقايد حقه است.




بعد توحيد

يکي از ابعاد مهم انتظار، که پيوسته بايد مورد توجه باشد، بعد توحيدي آن است. انتظار، در ماهيت خود ، انسان منتظر را متوجه مبدأ عالم، خداي جهان و سرچشمه همه هستها و هستيها مي کند.

انسان منتظر، همواره ، چشم به راه فرجي است که به قدرت مطلقه الهي تحقق خواهد يافت.

منتظران، چشم به راه ” مهدي"  (عج ) هستند. مهدي کيست؟ بنده خدا، خليفه خدا و ولي خدا در زمين که به قدرت خدا زنده است، مشغول عبادت خدا، غرق در خدا و واسطه گرداندن اوضاع جهان ، و روزي به امر خدا است و براي استقرار بخشيدن به دين خدا و نجات جامعه بشري ظاهرخواهد شد.

توجه در اين امر، همواره ، به خداي متعال است. و اين بعد توحيدي انتظار، و توجه به خدا و طلب فرج از درگاه خدا، از مهمترين اصول اين اعتقاد و باور است.

منتظران بايد، هميشه متوجه درگاه کبريايي الهي باشند، و روي دل به سوي خدا کنند، و از پيشگاه لايزال، طلب گشايش و فرج نمايند. اين تعليم را پيشوايان ياد کرده اند. پيامبر اکرم(ص) مي فرمايد:

اَفضَلُ اَعمالِ اُمَّتي ، انتظارُ الفَرَجِ مِنَ الله- عزَّوجلَ.

” بهترين اعمال امت من، انتظار رسيدن فرج است از نزد خداي عزيز جليل.

علي (ع) مي فرمايد:

اَفضلُ عبادةِ المؤمن، انتظارُ فَرَج الله.

” بهترين عبادات مؤمن ، چشم به راه فرج خدايي داشتن است.



بعد نبوت

بعد ديگر انتظار، توجه به پيامبران و مکتب پيامبران، تجديد عهد با آنان است، و همچنين توجه به مقام هدايت پيامبر اکرم(ص).

منتظران، چشم به راه کسي هستند که در او صفات و آثار پيامبران گرد آمده است، وهنگامي که ظاهر گردد، آن آثار در او ديده خواهد شد.

هر کس دوست دارد آدم، شيث ، نوح ، ابراهيم ، موسي ،عيسي ، داود ، سليمان ، يوسف(ع) و… و محمد(ص) را ببيند، مي تواند آنان را در “مهدي"  (عج ) ببيند.

او مي آيد تا آرمان پيامبران را تحقق بخشد، دين خدايي را بگستراند، و نداي توحيد را به همه سوي ببرد.

مهدي (عج) ، از اهل بيت پيامبر(ص)  است. او فرزند فاطمه(س) و  نواده حضرت محمد(ص) است. او فرزند علي(ع) و حسين(ع) است. او دوازدهمين وصي و جانشين پيامبر است. چون ظاهر گردد، پرچم پيامبر را در دست گيرد و به سنت پيامبر عمل کند. نخستين اصحاب او 313 تن به تعداد اصحاب پيامبر در جنگ ” بدر” خواهد بود.

پيامبر اکرم (ص) ، از آمدن او خبرداده، و درباره او بسيار سخن گفته است. چون اوآشکار گردد، دين جدش پيامبر( ص) را رواج دهد و حاکم سازد.

امام صادق عليه السلام مي فرمايد:

هر کس از شما، در حال انتظار ظهور حاکميت دين خدا درگذرد، مانند کسي است که درخدمت قائم باشد، و درخيمه او…نه  بلکه مانند کسي است که در رکاب قائم بجنگد، نه به خدا سوگند، بلکه مانند کسي است که در رکاب پيامبر (ص) شهيد شده باشد.

اين تعاليم همه، توجه دادن به اصل مهم نبوت ، ياد آن و تأکيد بر آن است .



بعد قرآن

امر مهم ديگري که هر منتظري بايد متوجه آن باشد، کتاب خدا و قرآن کريم است . مهدي (ع )، زنده کننده همه احکام قرآن است. انسان منتظر، همواره اين آرمان را در دل زنده مي دارد، که روزي با ظهور مهدي آل محمد(ص) ، و آخرين خليفه آورنده قرآن، احکام قرآن جاري شود، و قرآن در سراسر جهان حاکميت يابد، و کتاب آسماني، برنامه زندگي انسان زميني گردد ، چنانکه اين موضوع، در احاديث بسيار، آمده است.

بدينگونه، توجه به قرآن کريم و نورانيت و هدايت قرآن نيز، جزء مسائل عمده انتظار است.