| « ازدواج موفق | خبر جلسه آموزشي شيوه هاي تربيتي » |
از ماست که بر ماست
راز اين طولاني شدن دوري و غيبت را تنها خدا مي‌داند و زمان به سر آمدنش را امّا، برخي عبارات صادره از سوي آن امام عزيز براي مرداني خاص چون شيخ مفيد(ره) حکايت از آن مي‌کند که به قول حافظ شيرازي، «تو خود حجاب خودي».
سردبير نشريه موعود شماره 85در مقاله اي آورده است:
اجازه مي‌خواهم در آخرين شماره از نشرية موعود سال 86 و در آستانة ماه ربيع‌الاول که سالروز آغاز امامت حضرت ولي‌عصر(عج) را در خود دارد چند عبارت و جملة خواندني را قلمي کنم. عبارات و جملاتي که در وقت مطالعه خواننده را از ظرف زمان و مکان خارج مي‌کند و به شرط آنکه چشمش خيره بر روز و اخبار و حوادث روزانه نمانده باشد او را متذکر مي‌شود.
* اولي، اولي آيه‌اي بود که در لابه‌لاي چند بيت شعر بر سنگ گور يک شهيد والامقام، در بهشت زهراي تهران نوشته شده بود. واسپس دو دهه، ابيات از خاطرم محو شده اما عصارة آن که همان آيه باشد بر قلبم حک شده است:
«لن تنالوا البرّ حتّي تنفقوا مما تحبون»، هرگز به مقام ابرار، صاحبان بَر، نمي‌رسند مگر آنکه انفاق کنند آنچه را که دوست‌تر دارند.
پوشيده نيست که جنات نعيم يکي از هدايا و نعمات خداوند به ابرار است.
اين رتبه شايستة همان مردان است که در طرفةالعيني جان شيرين را تقديم حضرت دوست ساختند. «هر که شد کشتة او نيک سرانجام افتاد». کميت و کيفيت خدمتگزاري هماره بستة «آگاهي و توانايي» است و کميت و کيفيت صله و تحفة صاحب نعمت نيز در نسبت با قدرت و دارايي او نيست.
آن زمان که آزاده‌مردي چون حسين، جملة دارايي خود را در ظهري داغ، بي‌طلب مابه‌ازاء، بر سر دست گرفت و تقديم آستان حضرت دوست ساخت، آن شرف را يافت که به قول جناب سيد محمد مهدي ميرباقري، روز حسين(ع) محور ايام‌الله شود.
ايام‌الله به سه روز تفسير شده است: «ظهور، رجعت او قيامت» و امام حسين(ع) در هر سه محورند، زير شعار لشکريان امام زمان(ع) در روز ظهور «يالثارات الحسين» است و اولين نفر در رجعت اباعبدالله الحسين خواهند بود و در قيامت نيز، وقتي پرچم امام حسين(ع) مي‌آيد معلوم مي‌شود، هر چه آدم به درد نخور در طرف شيطان است و همة آدم‌هاي خوب در طرف سيّدالشهدا(ع). از همين جا از زبان اهل بيت(ع) نقل شده است که: همة ما اهل بيت کشتي‌هاي نجاتيم ولي، سفينة الحسين اسرع، امّا کشتي حسين سريع‌تر است. سير بندگان در کشتي حسين(ع) به سوي خدا سريع‌تر است و تجلي خدا هم به سوي او سريع‌تر است. چه کسي در انفاق مال و عيال و جاه و فرزند و جان، آن هم به شيوه‌اي منحصر به فرد در طريق الي‌الله به پاي حسين(ع) رسيد؟
* دومي، پاسخ دلنشين امام محمد باقر(ع) خطاب به يکي از علاقمندان اهل بيت است که خود را شيعة امام معرفي مي‌کرد. حضرت مي‌پرسند: اگر مالي داشته باشي در چه طريقي خرج مي‌کني؟ مي‌گويد: (مثلاً) براي خود چنين و چنان خريد مي‌کنم و… امام مي‌فرمايد: تو از دوستداران مايي و نه از شيعيان ما. ما اگر چيزي داشته باشيم همه را به شيعيان مي‌بخشيم.
هر يک از ما، سهمي از دارايي را در طريق امام و اهل‌بيت(ع) صرف مي‌کنيم و سهم بزرگ‌تري را براي خود نگه مي‌داريم. اصل و محور خودمانيم و امام در حاشيه زندگي ما جاي دارد. سنت‌هايي را به جاي مي‌آوريم آن هم به اميد پاداش و استخوان سبک کردن و با هزار ترفند نيز آن سهم را کم و کمتر مي‌کنيم.
وه که اگر دانسته شود آن مردان نيک از قبيلة ايمان و رستگاري چگونه جبران مي‌کنند و چه‌سان مي‌نوازند، به يکباره چونان حسين(ع) در طريق حق، همه دانسته‌ها را در طريق امام حق و مبين ايثار مي‌کرديم.
* سومي، اين عبارت متکي به برهان محکم است که آيت‌الله جوادي آملي فرموده‌اند: «انسان در عصر غيبت يا منتظر است يا گرفتار جاهليت». در عصر غيبت قسم سوم نداريم: يا مردم منتظران راستين ظهور ولي‌عصر ـ ارواحنا له الفدا ـ اند يا اگر منتظر نشدند در جاهليت به سر مي‌برند».
عموماً چيزي را پاس مي‌داريم و برايش هزينه مي‌کنيم که آن را بيشتر مي‌شناسيم، بدان نسبت داريم و بدان دلبسته‌ايم. ميزان هزينة «جان و مال» در هر طريق، نسبت و علقة ما را به آن طريق مي‌نمايد.
گاه، هدايا و نذورات ما نيز در پيشگاه حضرات معصومين(ع) به اميد دستيابي به مال بيشتر و يا ديگر خواسته‌هاي دنيايي است و نه خود حضرات.
* چهارمي، اين عبارت زيبا از حضرت زين‌العابدين(ع) است که فرمودند «خود را وقف ما(امام و اهل بيت)کنيد».
در فاصلة ميان نهم ربيع‌الاول، آغاز امامت و شروع غيبت کبري، حضرت تنها از طريق نواب خاص با مردم و شيعيان در تماس و ارتباط بودند و پس از آن، فصل غيبت چنان دامن گسترد که علي‌رغم گذار1174 سال همچنان در حسرت ديدارش روزگار را در سختي و عسرت مي‌گذرانيم و آه سرد از نهاد برمي‌کشيم.
راز اين طولاني شدن دوري و غيبت را تنها خدا مي‌داند و زمان به سر آمدنش را امّا، برخي عبارات صادره از سوي آن امام عزيز براي مرداني خاص چون شيخ مفيد(ره) حکايت از آن مي‌کند که به قول حافظ شيرازي، «تو خود حجاب خودي» چنان‌که فرموده‌اند: «از ما دور نساخته است آنان را مگر به عهدي که با ما دارند وفا نمي‌کنند» و يا «مگر کردارهاي آنان که به ما مي‌رسد و براي ما ناخوشايند و دور از انتظار است».
بي‌آنکه واقف بر وسعت و ژرفاي عمل خود باشيم، باعث طولاني‌تر شدن غيبت شده‌ايم. عمل ما فضا را تنگ و ناامن ساخته و زمينه‌هاي حضور حضرتش را از بين برده است.
مگر جز اين است که جملة دارايي و نعمات آشکار و نهان، به اذن الله، در ملکيت حضرت صاحب‌الزّمان(ع) است؟ و همة خلايق روزي خوار او و او نيز شاهد بر آشکار و نهان ما؟
چه سهمي از همة آنچه را از سوي او دريافت مي‌کنيم براي او، در مسير او و به نام او هزينه مي‌کنيم؟ چه سهمي از اوقات، اموال و دارايي و توانايي فراوانمان را؟
با اين شيوه چگونه مي‌توان در صف ابرار درآمد، در خيل شيعيانش، در جمع منتظرانش و بالاخره زمينه‌سازان ظهور مقدسش؟!
آيا مجالي براي سر در جيب تفکر فرو بردن مانده است؟
ماهنامه موعود شماره 85
موضوعات: فرهنگ مهدويت
فرم در حال بارگذاری ...