چکیده تحقیق پایانی

موضوع :عوامل عاقبت به خیری با محوریت دعای11 صحیفه سجادیه

محقق: لاله کرمی

قرآن کامل­ترین کتاب آسمانی، به همراه ناطقان خود که رسولان و ائمه اطهارند بهترین راه گشای سعادتند و صحیفۀ سجادیه که به حق«زبور آل محمد»نام گرفته، نیایش نامۀ امام همام زین العابدین (علیه السلام) است که سینه به سینه و دست به دست، با اهتمام فراوان بزرگان و اندیشمندان شیعی و روایان حدیث به ما رسیده است و موجب فخر و مباهات عارفان و مناجات کنندگان به درگاه ربوبی گشته است.

امام سجاد(ع) در دعای 11 صحیفه با عنوان عاقبت به خیری، سه عامل مهم را دخیل می دانند که عبارت اند از: ذکر و شکر و طاعت الهی.

این سه عامل یاد شده به طور جالبی به هم مربوط هستند وهر یک دیگری را به دنبال خواهد داشت.

حضرت اولین عامل را ذکر الهی بر می شمارند: چرا که ذکر همان یادآوری وبیان کردن نعمت ها است که ابتدا شخص با زبان ذاکر الهی می شود و با مداومت بر این، ذکر قلبی می­شود و به دنبال ذکر قلبی، شخص متذکر نعمت های الهی می شود و سپاسگذاری را وظیفۀ واجب خود می داند و در همۀ نعمت ها حتی از جانب دیگران را در اصل از جانب خداوند می­داند و سعی می­کند  با اعضا و جوارح شکر گذار خدا باشد و اعضای خود را در راهی که خالق یکتا فرموده است به کار بگیرد.

شخصی که ذاکر شد و به دنبال آن شاکر، یقیناً مطیع و فرمانبردار خدا می شود و خواست خدا را بر خواست خود مرجح می داند و از اوامر و نواهی الهی اطاعت می­کند.

البته آنچه در بحث طاعت حائز اهمیت است اینکه منظور از اطاعت ، پرستش ظاهری بدون تسلیم قلبی نیست بلکه منظور از اطاعت خداوند ، اطاعت محض و بی قید و شرط است.

مسلماً چنین شخصی اطاعت از رسول و اوالامر او را، همان اطاعت از خداوند می­داند و می داند که همه این اطاعت ها به اطاعت از خداوند ختم می­شود.

کلمات کلیدی: عاقبت ، خیر، ذکر، شکر، طاعت.