ولادت حضرت زینب(س) ، روز میلاد زیبایی صبر ؛ روز تولد ستارگان پایداری در آسمان دلِ دختر علی علیه‏ السلام است.
زینب علیهاالسلام ، زیبایی را صبورانه تفسیر می‏کند. کافی است چندی در دیدگان دختر امیر علیه‏ السلام بنشینم؛ آن‏ وقت، طوماری از دردهای جان‏کاه و جوانی‏ کُش، از برابرمان رد می‏شود و کارنامه ‏ای از رنج اما با تزیین به رنگ و صبغه خدایی، بر ما گشوده می‏شود.
زینب؛ از جنس پروانه ‏های شمع ولایت بود
پروانه‏ ها را دیده ‏اید که چه ظریف و سبک، بال می‏زنند و چه بی ‏پروا و کودکانه به هر سو می‏دوند؟ زینب، دختر زهرا، از جنس پروانه‏ های شمع ولایت بود. وقتی پنج ساله بود، با عروج روحِ رسول خدا صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله ، تا عرش رفت و برگشت.
شاید روز رفتن پدربزرگ، اولین روزهای زینب بود که به سرزمین شگفتِ مصایب، گام می‏گشود.
ایام می‏رفت و روزها به سَحَر می‏رسید و دختر پایداری و نشانه خستگی‏ ناپذیری، به مقام مقاومت‏ های بزرگ و بزرگ‏تر، نزدیک می‏شد.
خدا خواسته بود که نردبان تعالی زینب از پله‏ های دشواری و محنت ساخته شود تا او را به آن آخرین رتبه و آن واپسین مرتبه واصل کند.
در گوش زینبِ کم‏سال، خروش خطابه ‏های فاطمه علیهاالسلام چه‏ ها می‏کرد؟ فقط خدا می‏داند و زینب. دخترِ شکوهِ امواجِ توفانی، همه عزت را آموخته بود؛ از درس‏های مکتب علی تا بستر شکوه ‏های پرشکوهِ مادر در زمانه سایه - مردها، جز مردانگی ندید.
زینب، تلألؤ صبر و سکوت است، اما حرف تکلیف و روشن‏گری و غیرتِ تبارِ نبوی و ولایی که به میان آید، خطبه ‏های فصیح و بلیغ می‏خواند و صاعقه می‏ افکند.
روز میلاد ناموارهِ برتری‏هاست؛ روز میلاد مادرِ همه پروانه‏ هایی است که عشق به شمع ولایت و پاسداری از حصارهای دیانت، بی‏ تابشان کرده است.
در کنار نام زینب، نام شکوهمند زن مسلمان و بیدار است که سوسو می‏زند.
زادروزش مبارک باد!