هفت ستاره، میان آسمان نور می‏پاشیدند. تاریکی از زمین و زمان رخت بربسته بود. ایمان و نور، میان انسان‏ها تقسیم شده بود. تا ستاره هشتم جوانه زد، آسمان بغل بغل مهربانی بخشید. سهم هر انسانی، ایمان و نور مهربانی شد. ناگهان هزار هزار ستاره از بطن آسمان رویید.

هر چند دورم از شما، انگار نزدیكم
دور از شما هستم، ولی این بار نزدیكم

حس می كنم باید كبوتر باشم و… اما
امشب به این احساس خود بسیار نزدیكم

انگار تا دروازه های شهر، راهی نیست
آهوی قلبم! تندتر بشمار! نزدیكم

مجلسی كه در مدرسه ملا عبدالله به اقامه نماز و تدریس اشتغال داشت بعد از رحلت پدر بزرگوارش در مسجد جامع اصفهان به اقامه نماز و درس دادن مشغول گشت. در پای درس او بیش از هزار طلبه می نشستند و از نور علم و معرفت دلهای خود را جلا می دادند. تواضع و بزرگ منشی او چنان بود كه بسیاری از بزرگان حوزه برای نشان دادن ارادت خود به او و شناساندن ارزش علامه به طلاب جوان ، گاهی پای درس ایشان حاضر می شدند. درمیان شاگردان ، نكته سنجی و تیزبینی و كوشش خستگی ناپذیر” سید نعمت الله جزایری” كه به تازگی به همراه دوستش به حوزه درس او راه یافته بود و در فقر و تنگدستی به سر می برد نظر او را به خود جلب كرد ؛ به طوریكه ضمن قرار دادن حقوق ماهیانه برای دوستش ، او را به خانه اش برد و مدت چهار سال در كنار خود جایش داد و سید را چنان پرورش داد كه از او عالمی بزرگ و مجتهدی توانا ساخت . سید در سایه استاد چنان به تحصیل علم و معرفت پرداخت كه در اخلاق و رفتار و بیان مطالب علمی، آینه استاد به حساب می آمد. وی در مسائل مختلف چنان سخن به میان می آورد كه گویی ” مجلسی” سخن میگوید علامه مجلسی، این فقیه فرزانه و ستاره پرفروغ آسمان علم و فقاهت، سرانجام در 27 رمضان 1111 ه .ق دار فانی را وداع گفت و روح ملکوتی اش به سوی خدا پرواز کرد و به رضوان و لقای معبود یگانه شتافت. پیکر پاکش در فضایی آکنده از غم و آه، بر دوش هزاران نفر از شیفتگان راهش تشییع گردید و در کنار مسجد جامع اصفهان و جنب مدفن پدر بزرگوارش، مولا محمدتقی مجلسی، به خاک سپرده شد. ایشان روحانی ای بود که نگاهش تا اعماق جان نفوذ می کرد. و پناهی مطمئن برای بی پناهان و قشر مستضعف جامعه بود. در سختی ها یاور بود و در عبور از گذرگاه های سخت و پرپیچ و خم، چراغی روشنگرِ راه مردم مسلمان و با ایمان. او فرزانه دوران بود و به تاریخ ایران اوراق زرینی از دانش و فضیلت و مبارزه و سرافرازی هدیه کرد. نگاهش همیشه آکنده از زلال دوستی و عطوفت بود و کلامش رهگشا و فرح بخش. روح مطهرش سیراب از جذبه های الهی، و راهش مستدام باد.

واژه عید، از ریشه «عود» گرفته شده و به معنای بازگشت است و واژه «فطر» از فطرت گرفته شده که به معنای سرشت است؛ بنابراین عید فطر یعنی بازگشت به فطرت و سرشت.
بازگشت از این حیث که آیا رابطه ما با فطرت پاک انسانی، به‌طور صحیح برقرار است یا نه؟ آیا آن اعماق روح و فطرت پاکی که خداوند به ما داده و بر اثر حجاب‌های جهل، انحراف و گناه، زنگار بر رویش نشسته، در کلاس ماه رمضان، زنگارها زدوده شده‌اند یا نه؟ اگر چنین است، باید ابتدای نجات و آغاز پیروزی بر طاغوت نفس را در نماز عید فطر اعلام بدارند و جشن بگیرند؛ به عنوان اینکه آنچه را در ماه رمضان آموخته‌اند و در راه خودسازی و بهسازی به‌کار برده‌اند، ابراز کنند؛ نه فقط با کلمات و حرکات، بلکه در قلب و درون، با تمام وجود و احساس و با شعار آمیخته با شعور و فریاد برون و درون که: «اَللهُ اَکْبَر، اَللهُ اَکْبَر، لا اِلهَ اِلّا اللهُ و اللهُ اَکْبَر و لِلّهِ الْحَمْدُ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ عَلی ما هَدانا وَ لَهُ الشُّکْرُ عَلی ما أَوْلانا؛ خدا بزرگ‌تر از آن است که توصیف شود. آری چنین است، معبودی جز خدای یکتا و بی‌همتا نیست و خداوند بزرگ‌تر از آن است که وصف شود. حمد و سپاس اختصاص به ذات پاک خدا دارد به خاطر آنکه ما را در راه پاکسازی و بهسازی هدایت کرده و او را سپاس که ما و امت ما را برترین جمعیت و امت قرار داده است».
رمضان، اندک‌اندک پایان می‌پذیرد و به انتهای خود می‌رسد. مسلمانان در مکتب رمضان و روزه، در پرتو آیات قرآن و نیایش‌ها و تقویت صبر و اراده، پس از فراگیری و آموزش، به خودسازی پرداخته‌اند. اینک جشن می‌گیرند که در راه پُردست‌انداز جهاد اکبر، با گام‌های استوار عبور کرده‌اند و به مقصود رسیده‌اند؛ زیرا برای انسان، بازگشت به خویشتن، فرارسیدن بهار معنویت است؛ مانند درختانی که پس از گذران زمستان سرد، به بهار رسیده‌و در مسیر حرکت قرار گرفته‌اند. به‌راستی چه عیدی شیرین‌تر و چه پیروزی‌ای شکوهمندتر از بازگشت به خویشتن و پیروزی بر طاغوت نفس اماره که فطرت را زیر پای سهمگین خود منکوب کرده است؟

خدایا به ما توفیق ده تا از کسانی باشیم
که حاصل دسترنج یکماه ی خود را در رمضان، از این به بعد هم حفظ کنیم.(آمین)

بار خدایا !
ما اهل این ماه هستیم …!
که ما را به سبب آن شرافت و ارزش بخشیدی !
و با فضلت به ما توفیق درک آن را عطا فرمودی !
در حالیکه شقاوت پیشگان به وقت گرانبهای آن جاهل !…
و به جهت شقاوتشان از فضل آن بی بهره اند !

تویی …
… صاحب آنچه که توفیق شناختش را به ما داده …
و ما را به شناخت آن برگزیدی !
و ما را به راه و رسم آن رهنمون شدی !
و ما با توفیق و فراهم سازی شرایط از سوی تو …
… روزه و عبادت و قیام آنرا با تقصیر و کوتاهی انجام داده …
و در آن اندکی از بسیار را بجای آوردیم !

بار خدایا !
پس تو را سپاس از روی اعتراف به بدکاری و با اقرار به تبهکاریمان !
و برای تو از ته دل و صمیم قلبمان پشیمانی جدّی …
و از زبانهایمان پوزش راستین پیش آورده ایم !
پس برای ما بر آنچه که از ما در این ماه کوتاهی و تقصیر سر زده …
پاداش ده !
پاداشی که با آن ، فیض و برکت مطلوب را دریافته …
و با آن ، اندوخته های گوناگونی را که مورد حرص و طمع ماست …
و ما شیفته ی آن هستیم !!!،
عوض بگیریم !
و در برابر آنچه که در این ماه از ادای حق تو کوتاهی کردیم …
پذیرش عذرخواهی ما را بر خود لازم گردان !
و عمرهای ما را که در پیش است تا ماه رمضان آینده برسان !
پس وقتی ما را به آن ماه رمضان رساندی …
بر انجام عبادتی که شایسته ی توست یاریمان کن !
و ما را برای بجای آوردن عبادتی که سزاوار آن ماه است …
وادار ساز !
و برای ما در طول ماههای سال
از اعمال شایسته و کردار نیکی پیش آور که …
جبران کننده ی حق تو در این دو ماه
(ماه رمضان کنونی و ماه رمضان آینده)
باشد
بار خدایا !
بر محمّد و آل محمّد درود و رحمت بفرست
و مصیبت مفارقت ماه مبارک رمضان را …
برایمان جبران کن و عوض بده !
روز عید فطر ما را برای ما مبارک گردانده
و آنرا از بهترین روزهایی قرار ده که بر ما گذشته است !
که این روز مبارک …
آمرزش و عفو تو را جلب کننده تر
و برای گناه ، نابود کننده تر باشد !
و از گناهانمان آنچه را که پوشیده و آشکار است بر ما ببخش و بیامرز !