ـ امام زين العابدين(ع) مي فرمايند: «خداوند، هر دل غمناک و هر بنده ي سپاس گزار را دوست دارد».

ـ ميلاد علي بن الحسين زين العابدين (ع)، سرچشمه نور معارف و مروّج ناگفته هاي عاشورا بر منجي بشريت مبارک باد!

ای دست تو، دستگیر عالم
وی در رخ تو علی مجسم
دریای عمیق مهربانی
تمثال علی، علی ثانی
مرآت حسین مظهر عشق
گل واژه ی ناب دفتر عشق
ای عبد خدانما، اباالفضل
دریاب دمی مرا ابا الفضل
ولادت باسعادت قمر بنی هاشم، حضرت ابا الفضل العباس مبارک

عید است و جهان روضۀ رضوان حسین است
از عرش الی فرش، گلستان حسین است
بـا گریـۀ شـوق نبـی و حیــدر و زهـرا
چشم همگان بر لب خندان حسین است
سوم شعبان، ولادت فرخنده مهتر جوانان بهشت و آموزگار شهادت، امام حسین (ع) مبارک و خجسته باد

چه کسی را می‌توان یافت که در هنگام توهین، در های‌وهوی کشنده انبوه مردمان، در کوچه‌های تهمت و تحقیر، در خنده‌های شوم پلیدان، آرام و بی‌هراس این‌گونه پرصلابت و قاطع، رگبار تند سخن را بر قلب‌های سخت خفتگان، چون آتشی مذاب جاری کند.
کیست که در چنین هنگامه سراسر خون و رنج و درد و تنهایى،‌هنوز فریادی برای کشیدن و سخنی برای گفتن و توانی برای ایستادن داشته باشد.
خدایا چگونه باور کنم، چگونه می‌توانم شانه‌های ظریفی را در زیر کوهساران سنگین این همه فاجعه، ایستاده ببینم؟
زینب(س) آیه‌های توانایی انسان را نوشت و سرود قدرت ایمان را سرود و شعر بلند رسالت را نگاشت.

«یا ذا الجلال و الاکرام»!
امروز را عید تطهیر من قرار بده، ای والاترین نگهبان من پس از سه روز دل کندن از خاک و دل سپردن به افلاک!
تویی که می‏توانی پیراهنم را از غبار راه بتکانی.
دست‏هایم را بر شاخه‏های بلند ابدیّت آویخته‏ام، از همه چیز و همه کس بریده‏ام، سرنوشتم را به تو سپرده‏ام.
سکوت در چشم‏هایم می‏پیچد و باران بر گونه‏هایم شدیدتر از پیش می‏زند.
خدایا! مرا به عزّت خویش عزیز گردان.
این منم که در صبحی بی‏خورشید متولد شده‏ام؛ سرشارم گردان از نور.
حس می‏کنم از نو متولد شده‏ام؛ تنها و رهایم مگذار در این بارشِ سهمگین روزها و شب‏های تکراری.
تمام تنم درد می‏کند، پیله‏هایم را دریده‏ام تا پروانگی‏ام را بال بگیرم در آسمان.
از همه بریده‏ام؛ گوشه‏ای و سکوتی و تسبیحی.
سجاده‏ام را رو به خداوندی‏ات گشوده‏ام.
صدای نیایش، دردم را درمان است و روحم را راحت و رهایی.
سه روز از تمام هیاهوی حوالی گریخته‏ام.
سه روز دستانم را به سفر بارگاهت فرستادم؛ مباد دست‏هایم بی‏اجابت!
سه روز در خانه امن الهی نشستم و دهان نگشودم جز به ذکر و سر نچرخاندم جز به گریبانِ فکر.
بر بهارهای آویخته کبریایی‏ات چشم دوختم و چشم از خاک فرو بستم.
خدایا!
من قربانی طغیان خویشم؛ نخواه تا این‏گونه مکدّر که آمده‏ام، با دست‏هایی برآمده از هیچ بازگردم.
از پشت تمام پنجره‏ها، بندگی‏ام را بنگر و رهایم کن از بند تعلقات!
صدایم کن و رهایی‏ام بخش!
«اللّهم اِنّی أَبرءُ الیکَ فی یومی هذا»
آنچنان در خود فرو شکسته‏ام که بیم آوار شدن دارم؛ به تکیه‏گاهِ خداوندی‏ات سخت محتاجم.
سه روز در هوای معنویّت نفس کشیده‏ام؛ نخواه تا مشامم از بوی حسرت پُر شود.
آماده‏ام که بازگردم به هیاهوی اطراف؛ امّا این‏بار با هزار خورشید فروزان در تنم.