به مدینه آمدم تا طوافت کنم،اذن دخول خواندم تا دعوتت را لبیک گویم و تو به اشک چشمم معرفت دادی تا دریابم که پیامبرم وجود مهربان و اسوه ی نیکویی است که هرگز طوافش نکرده ام و اذن دخولش تنها نگاهی است از سوی تو.
سحر همواره رازدار سخنان عزیزی چون تو بوده و هست وسپیده همیشه نمادی از پایان انتظار.اینک میخواهم تو را بستایم تا ابر قدرتها و بیگانگان این نکته را دریابند که هرگز نتوان به چون تویی که مظهر بزرگی و مردانگی هستی اهانتی بکنند.می خواهم از تو بگویم تا همه ی عالم بفهمند و به جانشان بفهمانند که سرآمد همه ی خوبی ها تو هستی در مهربانی با زیر دستان ،گشاده رویی با مردم ،مشورت کردن ،اخلاص،ساده زیستی و……نقشه ات در جنگ احزاب الگوی فرماندهان است و پناهگاه یاران .
کدام کسی میتواند به چون تو عزیزی به نگاه دیگری بنگرد یا با سوئ ظن به تماشایت بنشیند که این خدا بود که بر بشریت منت گذاشت و وجود تو را به ما هدیه کرد ، این وجود توست که رحمتی است برای هستی و الگویی برای نسل بشر.
پس کور باد چشم آنانکه با روی بد به تو مینگرند و گواه و شاهد بر انبیائ دیگر رانادیده میگیرند .
نابود شوند آنانکه نفهمیدند و نفهمیده به پبامبر بزرگی ها اینگونه هتک حرمت کردند .همه ی آن ها باید بدانند که ما بایک لحظه صلوات فرستادن ، یادآور صلوات خدا و فرشتگان معصومه ایم که دائما بر شما صلوات میفرستند چرا که نزدیکترین فرد هستی به ذات مقدس خدا .تویی که هرگز از روی هوا و هوس سخن نگفتی و هرگز به خطا نرفتی . آنانکه نسبت بد به تو میدهند و تهمت و جسارت بر وجود مقدست وارد میکنند باید بدانند خداوند با قاطعیت آنها را رد میکند .آری پیامبر خدا هستی و قرآن مجسم که هیچ کس قادر به شناخت عمیق شما نمیتواند باشد و خدا بهتر میداند که با دشمنان تو چگونه رفتار کند.

موضوعات: عمومی

سه شنبه 30 دی 1393

نظر از: رحیمی [عضو]

محدثه بروجرد

با سلام

متن زير خاطره اي از سفر به سرزمين وحي و ديار فرشتگان است. با خواندن آن لحظاتی از عمرمان را با یاد پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله متبرک کنیم.

اینجا….
به اینجا که می رسی،در میان امواج متلاطم و حیرت آور عاشقی گم می شوی..
به اینجا که می رسی ،صدای سایش بال فرشتگان را می شنوی..
اینجا از دغدغه های مادی دنیا و کینه های خاکستری آن هیچ خبری نیست..
اینجا اشک غم با شوق و احساس در هم آمیخته شده…
راستی اینجا چقدر نفس کشیدن غنیمت دارد…
اینجا چقدر حسرت داری که ساعتها ناگفته های دلت را برای محبوبت با زبان اشک بیان کنی و هیچ کس با اشاره به تو نگوید:ایرانی!بلند شو…
اینجا روبروی بقیع،فقط کوچه های بنی هاشم و مظلومیت حسن را نمی بینی بلکه سنگینی غربت بهانه آفرینش گلویت را سخت می فشرد…
اینجا صدای شکستن دلها بسیار می آید..
اینجا صدای امن یجیب و ناله های أستغفر الله وتُب علینا بسیار می آید..
اینجا کنار غربت بقیع،ناله های یا حسین و یا زینب بسیار می آید..
اینجا تنها نشستن و با چشم غلطیده در اشک نگاه کردن و هق هق گریه،عجب طعم خوشی دارد..
اینجا آوارگی و شیدایی با پای برهنه بر زمین گرم و مقدسی که رحمه للعالمین بر آن قدم گذاشته،چه لذتی دارد..
اینجا ناله های زهرا و درد دل های علی وجودت را ذوب می کند…
اینجا آتش گرفتن درب خانه علی را می بینی.اما نه!…احساس سوختن به تماشا نمی رسد..آتش بگیر..
اینجا هیچ چیز به اندازه اشک،انسان را به خدا نمی رساند..
راستی که اینجا چه بهانه عزیزی برای عاشقی داری..
اینجا نمی دانی به کدامین بارقه نور خیره شوی! این سرگردانی آزارت میدهد..
اینجا حس کودک یتیمی را داری! اشکهای خسته از غربت شیعه را با گوشه لباست پاک میکنی ولی هرچه می گریی آرام نمی شوی!
اینجا غربت مدینه،درد سنگینی را بر دلت وارد می کند که اشکهای بی امان آن را تسکین نمیدهد..
آری! اینجا مدینه با هوایی بارانی از ابرهای غم و اندوه و غربت است.
مدینه!..کاش دیدن تو تمام شادی هایم را از یادم نمی برد!
احساس می کنم که قلب تو در تاب و تب این غم گران،در هوای غبار آلود سینه ات،می خواهد از تپش بایستد.
می خواهم بگویم اینجا…
اینجا حضور صاحب الزمان را می شود احساس کرد..
به اینجا که می رسی غمگینانه پاهای خویش را برهنه می کنی تا اندکی از نیروی ملکوتی رسول الله را از این سنگ فرش های متبرک به خویشتن جذب کنی،آرام و متین در حریم پیامبر خدا قدم بر می داری و مرتب رب ادخلنی می خوانی و اشک می ریزی تا خود را روبروی باب جبرئیل برسانی و چون به اینجا میرسی و چشمت به نگین سبز خاتم آفرینش ،متبرک می شود،زمزمه های عارفانه ات در میان هق هق گریه ها و تکان تکان شانه هایت اندک اندک گم می شود.آخر اینجا اوج تمام غربت هاست….
به اینجا که رسیده ای،دنیا برای تو تمام شده است..
اینجا مدینه است!غمناک ترین شهر تاریخ…
رقیه رحیمی طلبه سطح سه