چكيده

           موضوع اين پژوهش « بررسي مفهوم بصيرت با محوريت قرآن و احاديث» است.

     بصيرت عبارت است از نيرويي قلبي كه به واسطه‌ي نور قدسي منور شده ، حقايق و بواطن اشياء به وسيله‌ي آن ديده مي‌شود. به بيان ديگر بصيرت نوعي بينايي، دانايي، زيركي، هوشياري، يقين، آگاهي، دليل و حجت روشن است.

     يكي از صفات خداوند متعال « بصير» است. ائمه‌ي اطهار b الگوهايي از انسان هاي با بصيرت هستند، ايشان در دعاها و مناجات هاي خود مكرر بصيرت را از خداوند مسألت كرده‌اند، و هم چنين مردم را به كسب بصيرت تشويق و از زيان هاي عدم آن برحذر داشته اند.

   اين تحقيق مفهوم لغوي و اصطلاحي بصيرت را به طور كامل بيان كرده است. واژه‌ي « بصيرة » در قرآن دو بار ذكرشده كه اين دو آيه با تفاسير مربوط به آن مورد بررسي قرار گرفته است. براي شناخت روشن تر و عميق تر از مفهوم بصيرت معادل‌هاي معنايي آن همچون نور، حكمت، فرقان و يقين و مقابل‌هاي معنايي آن نظير عمي، غفلت، ضلالت و جهل نيز بررسي شده اند. هم چنين عوامل رشد و افزايش بصيرت، موانع كسب آن و  نيز آثار زيان بار بي بصيرتي چه در دنيا و چه در آخرت همراه با يك آيه و تفاسير مربوطه و چند حديث بيان شده است.

      مطالعه ي اين نوشتار انسان را به شناخت كاملي نسبت به مفهوم بصيرت رهنمون ساخته و نيز در عمل باعث مي شود فرد عوامل افزايش بصيرت را به كار گرفته و از موانع كسب آن پرهيز كند. هم چنين شناخت آثار زيان بار دنيوي و اخروي عدم بصيرت، تلاش و رغبت بيشتري براي به كار گرفتن اين صفت اخلاقي پسنديده در زندگي به وجود مي آورد.