خاک بقیعت دل جلا، ای یادگار کربلا
قدرش فزون تر از طلا، ای یادگار کربلا
شمعی شدی در زندگی، روشن نمودی سوختی
غم ها کشیدی از بلا، ای یادگار کربلاشهادت امام محمد باقر (ع)

نام مبارک امام پنجم محمد بود . لقب آن حضرت باقر یا باقرالعلوم است ،بدین جهت که : دریای دانش را شکافت و اسرار علوم را آشکارا ساخت . القاب دیگری مانند شاکر و صابر و هادی نیز برای آن حضرت ذکر کرده اند که هریک باز گوینده صفتی از صفات آن امام بزرگوار بوده است .
کنیه امام ” ابوجعفر ” بود . مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی ( ع ) است . بنابراین نسبت آن حضرت از طرف مادر به سبط اکبر حضرت امام حسن ( ع ) و از سوی پدر به امام حسین ( ع ) می رسید . پدرش حضرت سیدالساجدین ، امام زین العابدین ، علی بن الحسین ( ع ) است .
تولد حضرت باقر ( ع ) در روز جمعه سوم ماه صفر سال 57هجری در مدینه اتفاق افتاد . در واقعه جانگداز کربلا همراه پدر و در کنار جدش حضرت سید الشهداء کودکی بود که به چهارمین بهار زندگیش نزدیک می شد .
دوران امامت امام محمد باقر ( ع ) از سال 95هجری که سال درگذشت امام زین العابدین ( ع ) است آغاز شد و تا سال 114ه . یعنی مدت 19سال و چند ماه ادامه داشته است
سالروز شهادت جانسوز نهال گلشن دین،

نور دیده زهرا، سپهر دانش و بینش،

امام محمد باقر(ع) تسلیت باد

آغاز به یکتایی او
تو، بامنی ازاین پس وتنها همین بس است                              این سهم از تمام زمان وزمین بس است
تو، بامنی وهر نفست هستی مرا                                           تالحظه لحظه ی نفس واپسین بس است
سهم من از بهشت ، تویی کوثرزلال                                      اینکه به آیه های تودارم یقین بس است
دست تو،دردودست تهی دست من ،چه خوب                           این گنج بی مضایقه درآستین بس است
قلب مراکه ازهمه ی خاک خسته بود                                      پرواز باتوای پری نازنین بس است
درکلبه محقر من نه !چراغ نیست                                          رخسار ماهتاب تو ای مه جبین بس است
ای روزگار !سهم من از خارزار تو                                      یک شاخه گل شده است که بی خار ،این بس است
بهشت ازرایحه دلنواز ،سرمست می شود .جشنی برپاست ازانبوه فرشتگان وکائنات . برمنبری از نور وروشنایی ،جبرذییل خطبه می خواند وزندگی آغاز می شود .
طوبی ،دل انگیزترین نغمه اش راشاد باش می فرستد . صدایی می شکوفاند جان ها را وشاید خداست که برای این عروس وداماد پیام می فرستد . خانه وحی مهبوط فرشتگان است . مدینه ، شادی این دقایق مقدس راپشت در خانه ،به وجد آمده است .از میان تمام مردان عرب ، تنها مدال همسری فاطمه ،گردن آویز علی می شود واز راز عشقی بزرگ خبر می دهد ، دودریا به هم می پیوندنددر قداستی بی نظیر ، دوعلم وحلم ، علی وفاطمه ،تاجهان به خنکای وجودشان به ساحل آرامش برسند.

بسمه تعالی
ای دخترعلی آن غروب خونین عاشوراکه خیمه های غریبانه ی آل الله راپیش چشمت آتش زدندجواز همه ی جسارت ها
را برای شما خاندان رقم زدند.
روزی درمدینه ازخانه ی علی،روزدیگرازخیمه ی حسین وامروزازگوشه گوشه ی عتبات عالیات عراق ومدینه آتش کینه ی حسودان ودشمنان آل الله است که زبانه می کشد.
ای ثانیِ زهرا (علیها السلام) اگرام المصائبت نام نهادندغریب نبود چراکه کسی همچون تودراین جهان رنج نکشید روزی محرم اسرار ما درکنار بسترغریبانه ی یاس بودی و روزگاری دیگر ، یاورتنهایی علی مرتضی بودی .
روزی پاره های جکر حسین (علیه السلام)جانت را به لب رساند و روزگاری دیگر رأس حسینت را از کوفه تا شام با اشک بدرقه کردی، و در تمام این لحظه ها،زیباترین نمایش بصیرت و وظیفه شناسی و عمل به موقع را، به چشم همه ی عالمیان کشید . امروز یزیدیان متعصب و کینه توز عصر ما ، که چشم دیدن شکوه قبور شما خاندان را ندارند،به اسم دین و مسلمانی،حکم به تخریب گنبد منور شما می کند تا مگر نور خدا را خاموش کنند ولی غافل از آنکه خدا ، بنایش بر آن است که نام و یاد و راه شما خاندان تا قیامت بر تارک تاریخ ،زنده نگه دارد و چه قبر به ظاهر خاکی شما در بقیع و چه قبور بارگاه دار شما را پیامدار هدایت و نجات انسان ها قرار دهد
“ولو کره المشرکون-ولو کره اکافرون-ولو کره السلفیون”

آرام و بی صدا اما پرشتاب در حال رفتنی و من چه غافل بودم که اینگونه رفتنت را نظاره گرم. در پس هزاران هیایوی این عالم گویا ندایی طنین انداز شده بود و فرا می خواند همه را، همه دعوت بودند اما…، اما عده ای این دعوت را لبیک نگفتند ،عده ای آمدند ولی مشغول به خود بودند و تنها عده ی قلیلی طعم شیرین این ضیافت را چشیدند و لحظه به لحظه این ماه سر به آستان تو ساییدند و فارغ از ذره ای منیت با تو عشق را تجربه کردند و اما افسوس، افسوس از اینکه باز هم غافلانه به ضیافتت قدم نهادم و غافلانه پای از این سفره رحمت و مغفرت خواهم کشید.

احساسی به من می گوید در پی بهانه بودی ، بهانه ای برای بخشیدنمان، بهانه ای برای ویژه نظر کردن، بهانه را نیز خودت فراهم کردی اما من…، چه صبورانه تحملم کردی و چه عاشقانه سایه رحمتت را بر سرم افکندی. می دانم ،می دانم که دلم برای تمامی این لحظات تنگ خواهد شد، اما چه سود و چه حاصل از این حسرت که زمان بگذشت و دیگر بازگشتی نیست که فرصت ها تمرّ مرّ السحاب اند.

و چه بود سرّ شب قدرت که عظمتش ایجاب می کرد مخفی بماند بین سه شب مگر می توان فهمید؟! که حجاب ها مانع اند و گناهان پرده غلیظ بی معرفتی بر دیوار قلبم کشیده اند و چه سخت است که بی حاصل از این ماه نظاره گر رفتنت هستم ؛امان از غفلت،امان…

روزه داران به رهش جان و دل ایثار کنید
امشب از جام تولای وی افطار کنید
«انا اعطيناک الکوثر فصل لربک و انحر. ان شانئک هو الابتر»

نخستين مظهر و نشانه‏ي کوثر که بر دامان پاک فاطمه‏ي اطهر (سلام الله عليها) پا به عرصه‏ي گيتي نهاد امام حسن عليه السلام بود. نشانه‏اي از تجلي مقدس‏ترين پديده‏اي که از خجسته‏ ترين پيوند برين انساني، نصيب حضرت محمد صلي الله عليه و آله، علي مرتضي عليه السلام و فاطمه زهرا (سلام الله عليها) گرديد.

همان لؤلؤي که از برزخ دو اقيانوس نبوت و امامت‏ به ظهور پيوست ومعجزه‏ ي بزرگ «مرج البحرين يلتقيان، بينهما برزخ لا يبغيان، يخرج منهما اللؤلوء والمرجان‏» . (1) را تجسم بخشيد و کلام خدا در کلمه ‏ي وجود چنين ظاهر شد. از نيايي الهام گير و پدري پيشوا، وارثي برخاکيان و جلوه ‏اي برافلاکيان پديد آمد با وراثتي ابراهيمي، مقصدي محمدي، منهجي علوي، زهره‏اي زهرايي که عصاي فرعون کوب موسي را در دست صلح آفرين عيسوي داشت و تنديس زنده‏ ي اخلاق قرآن بود و رايت جاودانگي اسلامي را در زندگي توام با مجاهده و شکيبايي تضمين کرد و بقاع امن و ايمان را به ابديت در بقيع شهادت بر افراشت و مکتبش از خاک گرم مدينه به همه سوي جهان جه ت‏يافت و با همه‏ ي مظلوميتش در برابر سياهي و تباهي جبهه گرفت و به حقيقت اصالت ‏بخشيد و مشعلدار گمراهان و زعيم ره يافتگان گرديد .

ولادت مظهر جود و کرم و بخشش، مبارک …