صلّی الله علیک یا حجت الله، آجرک الله یا بقیه الله ، آفا جان سرتان سلامت، مولا جان جانتان بی بلا، عزیز دلها، آجرک الله فی مصیبة امّک الزهرا علیها سلام
مولای خوبم، شنیده ام شما از میان همه، مادر را اسوه خویش قرار داده ای آنجا که فرمودی” لی فی ابنت رسول الله اسوه حسنه"مولای خوبم چه زیبا الگو گرفتید ، چه زیبا الگو گیری کردید.
اگر مادرتان زهرا(س) قدرش پنهان ماند ، قدر شما نیز برای گذشتگان تا به امروز پنهان و ناپیدا مانده است ؛ آنچنان که عالمی ریزه خوار سفره شمایند ولی هیچکس قدر منزلت شما را نفهمید.
اگر قبر مادرتان زهرا (س) گمگشته شیعه تا قیامت شد ، یافتن نشانی از قبر پنهان او حسرت همیشگی شیعه شد ، شما نیز گمشده ی قرن ها وعصر های غریبانه شیعه اید و بهانه ندبه های بی کسی شیعه در صبح های بی قرار جمعه اید .
اگر مادرتان زهرا را یکی از گریه کنندگان عالم لقب داده اند شما نیز بر مصائب مادر و پدران طاهرین
خود و بر درد و رنج شیعه همواره گریانید چندان که گفته اند وعده ظهورتان را در سجده طولانی و
اشک بار ، به شما خواهند داد !!
ای مولای خوبم ، خودمانی بگویم هر چند مادرتان اسوه شمایند اما شبیه فاطمه و درد و رنج های مصیبت فاطمه هیچ کس نشد.
گر چه هیچ روزی از درد و بلا به پای عاشورای حسیین (ع) نرسید اما ریشه کربلا از بستر فاطمه رویید ، گرچه در کربلا کبودی صورت ها ، عادی بود ، اما همه ی آن ها تلا لوی از صورت کبود زهرا (س) بود ، گرچه در کربلا چادرهای خاکی واشک های روان بر چهره ها ، جگر شیعه را آتش زد اما همه ی آن ها به چادر زهرا(س) اقتدا داشتند .
کجای عالم دیده شد که سه امام معصوم در کنار بستر بیماری دردمند گریه کرده باشند ؛ در کجای عالم دیدند که اسد الله ورسوله و شیر بیشه شجاعت طناب بر دست و گردن زنند وبه مسجد کشند ؛ کجای عالم دیده شد که عصمت الله و ناموس الهی را بین در و دیوار فشار دهند و همسر مظلومه دست بسته اش تنها نظاره گر این فاجعه باشد ؛ کجای عالم مادری را پیش کودکان خردسالش بزنند و کودکانش را زیر دست و پا له کنند و مادر تنها و بی کس شان در کنار آن ها از درد به خود بپیچد ؛ کجای عالم زنی را به دلیل گریه بر رنج هایش مواخذه کنند و حتی بیت الاحزان غریبانه اش را نیز آتش بزنند ؛ کجای عالم دیده شد که در مراسم تشییع و تدفین مادری جوان کودکان را امر به آرام گریستن کنند آنقدر که جانشان از این همه اندوه به لب برسد ؛ در کجای عالم مادر جوانی را چونان مخفیانه به خاک می سپارند که برای همیشه اثری از قبر او باقی نماند ؛ کدام فضا چکیدن اشک مظلومانه شوهری مظلوم را بر چهره همسر مظلومه اش و سپس پاک کردن اشک های او توسط دستان رنجور همسرش را دیده است ؛ کدام زمین به جز کنار قبر زهرا (س) زمین خوردن شیر خدا را دیده است و کدامین خانه ای بود که درب نیمه سوخته اش نمایشگاه درد و رنج بی کران خانه اش شد .
آری آقا جان ! غم مادرتان زهرا (س) ریشه غم ها بود آن چنان که همه ی اولادش را تا قیامت سوزاند .